Ik dacht altijd dat ik van de cognitieve therapie zou zijn, maar toen ik de diepere lagen in moest merkte ik dat ik moest schrijven om te durven vertellen. Toen ik na een psychologenreeks mijn behandeling, ik bedoel leven, weer in eigen handen nam, zaten er activiteiten in die ik nooit achter mezelf had gezocht. Vandaag knutselden we maskers voor onze opvoering en deden een visualisatieoefening van onze kinderslaapkamer, voordat ik dwars door de angst mijn monologen uitsprak. Ik geloof niet in creatieve therapie, echt niet. Maar het werkt wel. Zolang ik het met mensen kan doen die ik vertrouw.
