Een eenzame roep klinkt over de dam vlak voor het trompetsignaal. Maar dan is het ook daar, ondanks wat dreigende woorden, helemaal stil. Sneller dan anders vliegen de minuten voorbij terwijl ik voor de verandering niet denk aan de slachtoffers, maar aan niets. Als een beetje deemoedig ‘Wilhelmus’ klinkt, huil ik alsnog. Om de mensen die dingen mee hebben gemaakt, of juist niet, om het Joodse meisje naast me dat overal genuanceerd over kan zijn behalve over 4 mei, maar vooral om hoe eensgezind het lied klinkt. Je hoort dat niet zoveel meer, en vooral dat mogen we nooit vergeten.
