Als lesbienne heb ik vaak hoofdschuddend naar Amerika gekeken. Soms had een homo geen recht om zijn doodzieke vriend te zien in het ziekenhuis, zonder familieband. Dan werd er een baby met rechtszaken afgetroggeld van zijn homo-ouders. Hoe kon het dat een democratie zo categorisch ontkende dat ze mensenrechten schond, de eigen onderbuikgevoelens belangrijker vond dan die van de buren, niet onderkende hoe erg ze mensen kwetste met het blijven verloochenen van wat een minderheid voelt? Pas toen de pietenoorlog begon besefte ik hoe blind ik zelf was. Sindsdien voel ik me vanaf half november niet thuis in dit derdewereldland.
