Er zijn zoveel dingen aan mezelf die ik wil veranderen. Ik ben bijvoorbeeld vatbaar voor verslavingen en geneigd tot obsessies. Ik voel nauwelijks, maar wat ik voel is extreem. Ik analyseer alles dood. Ik dissocieer als iets pijn doet. Verdraai of lieg als ik bang ben verkeerd over te komen. En ik leef met veel te veel angst om zelfs maar om te gaan met simpele taken.
Ik heb hechtingsproblemen en behandel mensen waar ik van hou niet met de liefde die ik voel, of met het obsessieve dat ik niet wil voelen. Ik kan niet praten over emoties. Ik kan geen grenzen stellen. Ik til elke dag een zwaardere tas op mijn rug met al mijn schuld en schaamte.
Ik weet veel en veel en veel te veel van wie ik niet ben. Van wie ik ben weet ik weinig. Het enige waar ik me aan kan vastklampen zijn mijn passies. Mensenrechten, groepsdynamiek, gelijkheid, ontheffen van eenzaamheid, verbondenheid, intimiteit. Het enige wat ik echt zeker weet van mij is dat dat me raakt. Al zie je het op dit moment niet meer. Wat me raakt.
Ik kan namelijk veranderen. Ik kan nu niet meer ongecontroleerd huilen, onvervalst boos worden of ongedacht genieten, maar dat is iets dat ik zeker heb gekund. Ik was een vrouw van uitersten. Ik was vals, tot op het bot. Ik heb dat te horen gekregen en ik heb mezelf daarin gecorrigeerd. Het enige wat dat me heeft opgeleverd is een leegte die ik ken uit mijn depressie, alleen dan ergens nog leger.
Dat soort veranderen wil ik niet meer. Sterker nog, dat soort verandering wil ik terugdraaien. Het is een proces. Maar ik ben klaar met het vechten tegen mijn demonen. Ik wil ze de hand schudden. Ik wil leren kennen, ik wil er mee werken en ik wil groeien. Hoeveel messteken me dat ook oplevert.
Want al weet ik zo weinig van wie ik ben, ik ben tenminste iemand.
Deze blog is eerder verschenen op raak-me.nl
