De afgelopen weken wilde ik vaak aan een blog over corona beginnen. Het lukte me niet omdat ik het te druk had. Te druk met dagelijkse dingen waar ik normaal te geprikkeld voor ben om aan toe te komen, zoals slapen, eten, vuilnis weggooien, knuffelen met mijn vriendin, uit het raam staren, een rondje om het meer lopen, op het balkon hangen. Meer dan eens zette ik mijn vingers op het toetsenbord en lonkte de zon me om naar buiten te gaan, me in het trage ritme te verliezen, de dagen zonder prikkels, de uren met maar zo weinig angst.
Het waren dagen zonder overvolle treinen, barstensvolle wachtkamers, een gezellig praatje bij de buurtwinkel, op de koffie bij een vriend. Er waren geen verjaardagen, festivals, parkdagen, vakanties, voorstellingen, presentaties. Geen harde geluiden, geen drukke winkelstraten, geen sloten alcohol, geen nachten doorhalen. Ik mis die dingen op zichzelf, maar niet de kakofonie van alles door elkaar heen.
Ik wilde wel schrijven, echt. Er wordt geschiedenis geschreven en ik had gewild dat mijn woorden daarbij hoorden. Er was crisis en lock-down en angst van mensen die normaal weinig angst kennen. Er was stress en applaus voor mensen die we normaal voor lief nemen. Mensen waren boos en geprikkeld en eenzaam en verloren hun routine, schreeuwden naar hun partners en kinderen, verzanden in een eindeloos klikken op elk nieuw nieuwsbericht, het kijken van een serie persconferenties.
Collega’s konden niet thuiswerken met het lawaai en hun kinderen, een buur werd uit het raam getakeld door mannen in COVID-pakken. De psychologen sloten hun deuren terwijl de psychische klachten opliepen. De verpleeghuizen gingen op slot terwijl mensen eenzaam wegkwijnden. Maar ik kan niet verhalen over die nare dingen. Ik weet van de problemen, maar ik voel ze niet.
Want de zon scheen door alles heen. Er waren geen mensen in mijn aura, geen dagelijkse vergaderdruk, geen paniekaanval na paniekaanval na paniekaanval. De afgelopen weken wilde ik vaak schrijven wat corona doet met mijn angst, depressieve neigingen, autistische trekken, maar ik heb helemaal geen verhaal. Terwijl de wereld langzaam gek werd, voelde ik me langzamerhand normaal.
