Vandaag is de dag dat Nouri rondzoemde op het internet. Het doet me denken aan enkele jaren geleden, toen een collega van mijn toenmalige vrouw met de MH17 ter aarde stortte. Iets langer daarvoor schoot het neefje van mijn buurmeisje mijn school- en stadsgenoten massaal neer. Het zijn momenten van collectieve rouw die me zijdelings raken, en dat tegelijkertijd niet lijken te doen. Op deze momenten ben ik gelaten over de wendingen van het leven, de onvoorspelbaarheid. Ik heb levensangst maar ben voor dood niet bang. Voelen dat alles oncontroleerbaar is, alle angsten relatief, is voor mij vooral een opluchting.
