Een jongen vraagt me om een vuurtje op Rotterdam Noord. Ik steek mijn elektronische sigaret naar hem op. ‘Lekker, een echte sigaret,’ zeg ik. En besef dat ik lieg. Ik verlang er niet naar terug. Ik loop door de straten, waar de oranje lucht me volgt. Ooit wilde ik nooit meer uit Amsterdam weg, niet eens zo lang geleden. Nu wil ik nooit meer terug. We veranderen allemaal, langzaam, doen alsof we altijd waren wie we nu zijn. Ons hoofd wil een coherent beeld van een authentiek ik. Die is er niet. Ik geloof dat ik daar blij om ben.
Gerelateerde berichten
Band
Zo’n dag waarop ik niet ontbijt, niet lunch en thuisbezorgd komt voor het avondeten. Sociaal contact beperkt is tot appjes. En ik me dan, na…
Homoscheiding
De herfst heeft er maling aan dat onze klokken op winter staan. Maar om half vijf is het amberkleurige licht weg en het oranje-bruine parket…