Ons zondagterras heeft een nieuwe aanwinst. Stompie is afgelopen week aan komen lopen. De naam komt van het gebrek aan staart. De hier heersende poes, ook een aanlopertje, stond op een ochtend gebroederlijk met haar uit zijn bak te eten. Ze is blijven hangen. Het kost een uurtje om haar vertrouwen te winnen, maar die is dan wel onvoorwaardelijk. Haar staartje mag geaaid, het buikje gekrabd en ze laat zich inpakken in een kleed. Ik strek me met haar uit voor de buitenhaard en we zwijgen samen. Tevreden om het vinden van deze plek, die ook in de winter leeft.
